Podstawowe zasady odżywiania
Żywienie jest bardzo ważnym elementem leczenia pacjentów z zapaleniem trzustki. Podstawowe cele postępowania żywieniowego w przewlekłym zapaleniu trzustki to:
- Zapobieganie niedożywieniu i niedoborom żywieniowym
- Utrzymanie prawidłowego poziomu cukru we krwi (unikanie zarówno hipoglikemii jak i hiperglikemii)
- Zapobieganie lub optymalne zarządzanie cukrzycą, problemami z nerkami i innymi stanami związanymi z przewlekłym zapaleniem trzustki
- Unikanie wywoływania ostrego epizodu zapalenia trzustki
Aby jak najlepiej osiągnąć te cele, ważne jest, aby pacjenci z zapaleniem trzustki spożywali wysokobiałkową, bogatą w składniki odżywcze dietę, która zawiera owoce, warzywa, pełne ziarna, niskotłuszczowy nabiał i inne źródła chudego białka. Abstynencja od alkoholu i tłustych lub smażonych potraw jest ważna w zapobieganiu niedożywienia i bólu.
Oceny żywieniowe i modyfikacje diety są dokonywane indywidualnie, ponieważ stan każdego pacjenta jest wyjątkowy i wymaga indywidualnego planu. Dieta trzustkowa jest kluczowym elementem całej dietoterapii.
Witaminy i minerały w diecie trzustkowej
Pacjenci z przewlekłym zapaleniem trzustki są w grupie wysokiego ryzyka niedożywienia z powodu złego wchłaniania i wyczerpania składników odżywczych, jak również z powodu zwiększonej aktywności metabolicznej. Niedożywienie może być dodatkowo spowodowane ciągłym nadużywaniem alkoholu i bólem po jedzeniu. Niedobór witamin spowodowany złym wchłanianiem może powodować osteoporozę, problemy trawienne, bóle brzucha i inne objawy. Dlatego właśnie pacjenci z przewlekłym zapaleniem trzustki muszą być regularnie badani pod kątem niedoborów żywieniowych. Jakiekolwiek terapie witaminowe i wprowadzane suplementy powinny być oparte na badaniach krwi. Ogólnie rzecz biorąc wapń, żelazo, foliany, witamina E, witamina A, witamina D, witamina K i witamina B12 należy do witamin, które powinny być suplementowane, w zależności od indywidualnych wyników badań krwi.
Przyspieszony metabolizm
Podczas ostrego zapalenia trzustki dochodzi do specyficznych i niespecyficznych zmian metabolicznych. Różnorodne cytokiny prozapalne zwiększa podstawową przemianę materii, podnosząc w ten sposób zużycie energii. Spoczynkowy wydatek energetyczny różni się w zależności od ciężkości i czasu trwania choroby. Jeśli u pacjentów rozwinie się sepsa, 80% z nich z nich wykazuje zwiększony katabolizm białek i zwiększone zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Przedłużający się ujemny bilans azotowy, jest związany z gorszym wynikiem klinicznym, chociaż czy jest to bezpośredni czy pośredni efekt jest dość niejasne. Mimo wszystko dobrej jakości produkty wysokobiałkowe są bardzo ważnym elementem diety w chorobach trzustki. Stopień katabolizmu białek może być po prostu odzwierciedleniem stopnia zaawansowania podstawowej choroby, która sama w sobie jest głównym czynnikiem determinującym wynik.
Ryzyko wystąpienia cukrzycy w przewlekłym zapaleniu trzustki
Przewlekłe zapalenie trzustki powoduje również stopniową utratę zdolności trzustki do prawidłowego funkcjonowania, a ostatecznie dochodzi do całkowitej utraty funkcji endokrynologicznych. To naraża pacjentów na ryzyko wystąpienia cukrzycy. Dlatego pacjenci z chorobami trzustki powinni unikać cukrów rafinowanych i prostych węglowodanów.
Suplementacja enzymów
Jeśli pacjentowi przepisano enzymy trzustkowe, ważne jest, aby przyjmował je regularnie, aby zapobiec zaostrzeniu choroby. Zdrowa trzustka jest stymulowana do uwalniania enzymów trzustkowych, kiedy niestrawiony pokarm trafia do jelita cienkiego. Enzymy te łączą się z żółcią i rozpoczynają rozkładanie pokarmu w jelicie cienkim. Ponieważ trzustka u chorego pacjenta nie pracuje prawidłowo, może się okazać, że nie otrzymuje on odpowiedniej ilości enzymów trzustkowych, które są potrzebne do prawidłowego trawienia pokarmu. Przyjmowanie enzymów może pomóc w trawieniu pokarmu, poprawiając w ten sposób wszelkie oznaki i objawy tłuszczowych biegunek, które są jednym z częstszych objawów wszelkich chorób związanych z trzustką. To z kolei pozwala na wprowadzenie bardziej wartościowej diety, obniżając ryzyko niedożywienia.
